Lately, everytime I order 7-Eleven's Mochaccino in their City Blends, I'm reminded of the person who introduced me to it...

It was the first time that he dropped me off in my house using their car and he's the driver. We just watched the new Power Rangers Movie earlier then. We then ate at the Beanery. We were its last customers for the day. We each enjoyed a healthy helping of each other's order of pasta. After a quick refill from our suking gas station, we were off to Limay so he can take me home. It was just a short ride since it was already around 12 midnight. We were talking of getting coffee in Limay at 7-Eleven. I used to only drink Americano from their coffee line. I haven't tried the other varieties.

He parked beside the nearby college of that particular 7-Eleven branch. We went out of the car and went straight to the store. The Coffee machine was just by the entrance. He asked me if what I wanted to drink. I mentioned that I didn't want to drink coffee anymore since it's already past midnight. Have you tried their Mochaccino?, he asked. I replied that I haven't tried it yet. "What size?", he asked with a grin. Hmmmp. "Ikaw, kung ano nalang ung sayo." Afterwards, he let out a grin and retorted, "Large sayo, Medium saken." laughing.

He paid for the drinks at the counter then he handed over my drink. When I first took a sip, I liked it. It's this good mixture of coffee and chocolate. It reminded me of the makeshift mocha drink that used to have when I was still in Convergys. We talked a some more until we finished our dirnks. By 1 AM, he brought me home and we said our usual goodbyes.


Right now, I'm figuring out if I really loved the drink on its own or I loved it because he was the one who introduced me to it. I always find myself pushing the 16 oz button of the Mochaccino everytime I'm in 7-Eleven. So maybe, I do love it after all.

Last Saturday, April 22, 'he' left. He came equipped with a myriad of reasons why it would be better for us to part ways. None of which makes sense to me. But as I mentioned to him in my text the night before, I will respect whatever he said. But that doesn't mean he's right. I choose not to divulge them here as to protect his privacy, but judging from the feedback of my friends... It's one huge BULLCRAP!

But scene from that day keeps reiterating in my mind... The setting in which I consider our last goodbye...



Timelimit
by Wilter von Phar

Alas dos ng hapon sa highway
sa ilalim ng katirikan ng haring araw
Mainit ang buga ng hangin galing hilaga
Di katulad ng pakiramdam ko nung oras na yun

Nakatayo tayong dalawa sa lilim ng maliit na puno
Nakamasid sa mga paparating na sasakyan
Naghihintay ng bus na maghahatid saken
Papalayo sa lugar na yon...
sa iyo...

Lumingon ako sa direkyon mo
Pinagmasdan sa huling pagkakataon ang kabuuan mo
Mula ulo hanggang sa lupa
Kinikilatis ang bulto mo
kinakabisado ang bawat alon ng iyong bisig
ang buhok mong binati kong hindi bagay sayo
ang mukha mong nakangiti
ang tshirt mong kulay asul na plain
ang dibdib mong humuhulma sa iyong kisig
ang pantalon mong butas na lagi mong suot
ang bag mong itim na kakulay ng dilim

Napansin mo akong nakatitig sayo
Tinanong mo kung bakit ko ginagawa yon
Iyon na siguro ang huling beses na tatanungin mo ako nun
Lagi kitang tinititigan at pinagmamasdan
ang lagi kong tugon sa tanong mo na iyon ay, "Wala."
Pero sa araw na yun, buong tapang akong tumugon sayo ng:
"Ito na ang huling beses na makikita kita...
Gusto ko lang ng imahe sa utak ko na maalala kita..."

At may nagpakitang paparating na bus
Malapit na matapos ang huling tagpo nating dalawa
Lumingon muli ako sa iyong direksyon
Gamit ang mga mata kong malungkot
Yumakap ako sayo katulad ng pagyakap ko sayo nung huli
Sapagkat sa pagkakatong ito, ito na nga ang huli
Kaya sa huling beses na ito, niyakap kita ng mas mahigpit pa
At bumulong ako sayo ng marahan...
"Super Love you" katulad ng lagi kong sinasabi sayo
at "Sorry", sabay sa pag-agos ng mga luha ko...

Bumitaw tayo sa pagkayapos sa isat isa
ngunit nakahawak pa din ako sa iyong braso
Inabot mo gamit ang kabilang kamay ang mga dala ko..
Inabot ko iyon na para bang mas lalo itong bumigat
Marahil dumagdag na duon ang lahat ng pagmamahal ko sayo
Binubuhat ko na din sya sapagkat tinanggihan mo na itong tanggapin

Sinimulan ko ang pagtapak ng aking paa
isang mabigat na hakbang patungo sa naghihintay na bus
Nagkaron na ng distansya ang ating mga katawan
Ngunit patuloy pa din akong nakahawak sa iyong braso
Tumuloy ang isa pang hakbang
at lumuwag na ang pagkakahawak ko sa braso mo
Isa pang muli at bumaba na ang kamay ko sa iyong pulso
isa pang hakbang at matatapos na ang ating huling tagpo
Natira nalang ay dalawang daliri na pakurot na pilit na kumakapit
Ayaw bumitaw sa iyo
At muli, isang hakbang pa, at tuluyan ng nawala ang koneksyon nating dalawa
Di na maramdaman ng balat ko ang init ng iyong balat
Putol na ang ugnayan nating dalawa
"Wala na", yun ang tugon mo kanina
Wala na nga ito.
Wala na tayong kinalaman sa isa't isa
tapos na ang istorya
Isasara na pintuan

Duon na bumalot ang lamig sa aking balat
di na kita nilingon
di na kita inalala pa
Umupo ako sa likod ng bus
Tumingin sa kawalan
Sumakay na sa biyaheng palayo sayo...