Malungkot... At nagluto ulet ng tuna pesto na niluto ko nung birthday ni Dadee. Gusto ko talagang magluto. Nagmana ako sa nanay ko na masarap magluto. Normally nagluluto ako para sa mga taong mahalaga saken o kaya walang nagluto ng ulam sa bahay. Pero lagi akong nagluluto pag nalulungkot ako. Ewan ko, parang I feel relieved kasi alam ko pag may kumain ng niluto ko alam kong masasayahan sila dun. Kaya gusto kong magluto ng magluto para maibsan yung kalungkutan sa puso ko!
Tapos nah. Finalé na yun. Hindi ko na babawiin yung naging desisyon ko. Kahit anong laban ko hindi ako mananalo. Magiging pabigat lang lalo yun sa puso ko. Mabuti na tong ganto at sa simula pa lang ng klase nangyari to. Pwede pa ko makapag-charge para maayos yung buhay ko at maging on track sa plano kong pag-aayos ng grades ko. Katulad nga ng sabi ko, "It's not my loss, it's theirs!"
Wilberchie... FIGHTING!!!
0 comments:
Post a Comment