Pag wala ako so mood or malungkot ako, dalawa lang ang ginagawa ko. Nagpaparaparaparadise ako, o kya nagluluto. Pero dahil wala akong datung para makapaglakwatsa at magmall para sumayaw, nagluto nalang ako nung isang araw. Matagal tagal na din ako hindi nakakapagluto ng comfort food. Siguro kasi matagal akong hindi naging malungkot. Kaya nung napagdeskitahan ko magluto, super sarap nung nagawa kong corn soup! whhahhahaha!!



Meron pa akong madramang shoutout na pinost sa Facebook habang tinitira ang heavenly corn soup ko.

"Just made corn soup for my soul, my brain, and my heart. I'll eat this wholeheartedly."

Food really makes me feel comfortable, buti nalang eh may talent ako sa pagluluto kaya pag may ginusto akong kainin eh kahit papano eh napagbibigyan ko yung sarili ko. Hindi ko rin namamalayan, pag nagiintay ako para kumulo or magchange yung color ung niluluto ko, narerelax ako habang nag-iisip. Minsan nga, habang nagluluto ako nagkakaron ng peace of mind. Kasi dun ko naiisip yung mga dapat kong gawin.

Ngayon na wounded yung heart ko, nakatulong din talaga yang corn soup na yan. Lalo na nung feeling ko na I was enveloped by this warm feeling. Naramdaman ko talaga that everything will be alright. Ang sarap pa nguyain nung corn kernels. It was just me. Eating one of my favorite ingredients. Alone. Having all the time in the world. It's simply a bliss. Parang unti-unti nang gumagaling yung sugat ng puso at kaluluwa ko. Kaya ko to! Isa akong Dyosa! Nagkatawang tao lang ako para sa kanya! Ngayon na wala na sya, ako'y magiging isang Dyosa muli!

Speaking of food...

Naubos ko na yung pasalubong nya na Peanut Brittle from Baguio. Infairness masarap sya. Hindi ko inexpect na ganun sya kasarap. Medyo malambot kasi yung caramel eh. Hindi sya yung nakakatrauma na nabili namin dati na super tigas! In a span of two weeks ko din sya kinain, at ngayon ang last day nya! whahahahaha! Hindi naman ako reluctant kainin kasi alam ko, in good faith naman nya to binigay saken. Tsaka masarap eh, baket ba? Pagkain yan eh, anu bang ginagawa sa lafuz kundi lafangen!

Kanina din binuksan ng parents ko yung isa pa nyang pasalubong, yung strawberry jam. Niaarbor nga yun nung isa kong friend kasi fav nya daw yung ganun. Pero syempre yung time na yun eh special pa sya saken kaya sabi ko, kung hindi lang yun bigay nya, ok lang eh. Pero ngayon na bale wala na kami sa isa't isa, ay isheshare ko nadin tong Jam. Infairness, kahit hindi ito yung brand na gusto ko (gutso ko kasi yung may buong strawberry eh), masarap pa din. Hindi sya uber tamis kahit na alam kong sakasakan ng daming sucrose at glucose ang laman nun.

Matapos ng nangyari, ay isisigaw ko. Isisigaw ko na isa akong